جوشن واژه ای پارسی و ایرانی است و از پارسی به تازی راه یافته.چرا که جوشن از رزم جامه های پهلوانی ایران باستان بوده و از ابداعات ایرانیان است.جوشن با زره یکی نیست! باید بدانید که جوشن و زره هر دو از ایوخ«فلز» اند ولی زره آن گونه که گفتم از زنجیرهای به هم بافته است که جوشن این گونه نیست.جوشن از تکه های آهن و هر سرتک«نوع» از فلز که باشد که آن را غیبه نامند. غیبه تکه های ایوخ (آهن و پولاد و...) را گویند که به دیسه «شکل» های گونه گون رواگ داشته.البته در بیشتر به دیسه ی پولک مانند میبودو مستطیل(ومربع ) دیسه نیز به کار میرفت. این غیبه ها را معمولا بر روی چرمی خوب به یک دیگر میدوختند و رزم جامه ای بسیار استوار و سخت می بود.چراکه بدین باره غیبه ها لایه لایه روی هم را نیز می پوشانند و برای گسیختن و پاره کردن آن نیرو و زور فراوانی را میخواست.این رزم جامه ها از بهترین و سخت ترین رزم جامه های جهان بود.
برگستوان اسبان و پیلان را نیز اینگونه می ساختند و از سرتک جوشن و وشینه بودند.این رزم جامه ها در میان سوارگان سنگین اسلحه ما رواگ بسیاری داشت به گونه ای که در میان کارزار همه تنشان جوشن پوش میبود و این بر ترس دشمن نیز می افزود.

و اما در زیر گونه ای از جوشن که هم چون جوشن تنوریگ اسواران همه ی بدن را نمیپوشاند.(هخامنشیان-پیادگان)

و نمایی از تنوریگ اسواران:(سواران سنگین اسلحه و تمام جوشن ایران باستان)

ترکیبی از زره و جوشن ( ترکیبی از زنجیره و غیبه در رزم جامه)

دهیوپت 11 آذر 92